"Deve, kendi hörgücünü göremez"
Hız kavramının pek de önemli olmadığı çok eski dönemlerde, Yunanistan’daki Rodop dağlarında, ulaşım develerden sorulurdu. Bölge komününün yaşamını sağlaması için odun sırtlanan develer, kendinden emin, usul usul devam ederlerdi yollarına. Güneş doğumundan batımına kadar, her gün, adanmışçasına.
“Deve, kendi hörgücünü göremezmiş” deyişi de o günlere dayanır. Görmez mi gerçekten? Peki ya görmüyorsa ama yine de farkındaysa?
Farkında olsa, belki de hörgücüne kimselerin bakmadığı gibi bakar. Kendisini diğer tüm türlerden ayıran o benzersiz farklılığını kabullenir, benimser ve hatta sever. İyon sütunlarının tarihe meydan okuyan dayanıklılığı ya da Ege’nin mavisini barındıran farklılıklar bütünlüğü gibi, o da kendi biricikliğini keşfeder.